قسمت دوم: دشت براآن

دشت براآن («بر» در معنی اوستایی به مفهوم آغوش است. الف آن  به معنای« اُ- یا آب»، و «دان»، اشاره‌ای است به محلی یا مکانی که آب فراوان در آغوش خویش دارد)، در گذشته‌های نه چندان دور، یکی از غنی‌ترین نواحی استان اصفهان از نظر آب، کشاورزی، دام‌پروری و شکار بوده است. همچنین در گذشته‌های نه چندان دور، دشت براآن، یکی از بزرگ‌ترین شکارگاه‌های طوایف گوناگون بوده است؛ که حیواناتی مثل آهو، بزکوهی، قوچ، کبک و حتی در مواردی چند قلاده پلنگ دیده شده است. این موارد توانسته اقوام تاریخی همچون آریایی‌ها، مادها و پارسیان را به خود جلب نماید.

در گذشته، چنین جای وسیع و آبادی که سرشار از آب و نعمت بوده، ما را به وجود قوی‌ترین گاومیش‌های کوهان‌داری که از نژاد زابلی و سیستانی بودند، هدایت می‌نماید. وجود این گاوها در دشت خرم و پر نعمت براآن، جز به فراوانی آب این ناحیه امکان‌پذیر نبوده است. متاسفانه امروزه از آن گاوهای تنومند و کوهان‌دار، اثری برجای نمانده است. همینطور، نی‌زارها و باتلاق‌های وسیع، همه حاکی از این است که در گذشته، دیار براآن، از نعمتی وصف‌ناپذیر همراه بوده است. کشف دو تنه‌ی بلند نی، به طول حدود 5 متر از کشت‌زاری در حاشیه منار زیار، که اکنون در مسجد جامع شهر زیار از آن‌ها نگهداری می‌شود یکی از مدارک پر اهمیت وجود نی‌زارهای وحشی در این دشت کهن است.

همچنین در روایات دیگری مطرح شده که وجه تسمیه زیار از حکومت آل‌زیار گرفته‌شده است. گفته شده در زمان حکومت مرداویج زیاری در اصفهان منطقه زیار یکی از پایگاه‌های وی بوده است و به همین سبب امروزه به شهر زیار شهرت دارد.

«روابط عمومی شهرداری و شورای اسلامی شهر زیار»